Twee entiteiten in één lichaam

 In mijn lichaam (en vermoedelijk ook in dat van anderen) zitten twee entiteiten. 

Het ene stuk, die ik mijn ziel noem en minder tastbaar is, minder menselijk, weet heel goed wat ik waard ben en wat ik hier kom doen. Dat stuk in mij is pure liefde. Het voelt als een groot energieveld. Het is een heel krachtig veld dat heel veel kan teweegbrengen. Het energieveld draagt enorm veel liefde. Voor alles wat is. Het veld weet wat de kwaliteiten zijn en kent geen onzekerheid. Het weet duidelijk wat het hier komt doen. 

Het andere stuk in mij, dat is mijn menselijke deel. Mijn persoonlijkheid, die gevormd werd doorheen de jaren. Het stuk in mij dat mezelf haat. Het stuk in mij dat mezelf niets waard vind. Het stuk in mij dat enorm vernietigend is, voor mijn lichaam, geest en omgeving. Het is pure duisternis, heel erg vernietigende energie. Het is de hel. Het is de meest duistere energie die ik ooit gezien heb. Het is de tegenpool van onvoorwaardelijke liefde. Het is pure gruwel. 

De hel is in mij, het bijt in mijn cellen en het vernietigt mijn omgeving. Maar ook de hemel is in mij. Het is pure onvoorwaardelijke liefde voor de mensheid en alles wat is. Het zijn beiden enorm krachtige energievelden. Alleen zit er in het veld van de onvoorwaardelijke liefde, veel meer bewustzijn. Het veld van de duisternis is eigenlijk minder krachtig. Het is de hel als je er in zit, maar als je in bewustzijn stapt, zie je dat het eigenlijk niets inhoudt, dat het enkel een energieveld is, dat eigenlijk weinig grip heeft. 

Op heden slaag ik er nog niet in om altijd voor de liefde te kiezen. Het valt me op dat hoe meer ik voor de liefde kies, hoe groter de duisternis wordt. Hoe meer ik in onvoorwaardelijke liefde ga staan, hoe luider het duister roept. Op de punten waar mijn bewustzijn nog niet hoog genoeg is, neemt het duister het van me over. Ik laat me dan meeslepen in onbewustzijn. Dan ga ik even, of iets langer, door de hel. 

Toch zijn die momenten van hel waardevol. Ze tonen me waar ik nog niet in mijn kracht sta. Het duister helpt me groeien. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe het zit, maar ik merk dat er in die duistere energie heel veel creatieve energie zit. Hoewel ze echt de hel is als je er in zit en dus compleet in onbewustzijn zit, denk ik dat ze ergens voor dient. Al is het tijdelijk. Ik kan niet ontkennen dat ik liever alleen de onvoorwaardelijke liefde wil kennen. 

Maar het is me wel duidelijk. Hoe meer duister ik kan toelaten, hoe meer ik onvoorwaardelijke liefde kan toelaten. Het vraagt lef om het duister te zien. Het duister in mij en het duister in de maatschappij. It takes guts om de gruwel te zien. Als ik kan kiezen om het toe te laten en niet in verzet te gaan, kan ik het zien. Ik kan zien dat het slechts energie is. Dat het eigenlijk weinig betekent. Dat het slechts een energieveld is, waar alles duister lijkt. Tegelijkertijd kan ik zien dat het licht groter is. Met het licht, mijn alziend oog, kan ik zien dat het duister slechts een energieveld is en dat het eigenlijk weinig betekent. 

De twee entiteiten worden actief bij verschillende frequenties. In onbewustzijn en dus lagere frequentie, wordt mijn persoonlijke zelf geactiveerd. Dan haat ik mezelf. Dan ben ik een rotmens. Dan ben ik kwaad omdat ik niets begrijp van het leven. Dan ben ik kwaad omdat ik me niet gelukkig voel. Dan ben ik gefrustreerd dat ik ben wie ik ben. Ik ben een de hel om bij te vertoeven. Het is echt niet fijn om met zo'n kreng samen te zijn. 

Als de lagere frequenties uit mijn energieveld zijn, dan is er liefde, leegte, stilte, rust. Dan kan ik zien dat lage frequenties, slechts lage frequenties zijn. Dan kan ik zien dat het slechts een energieveld is. Dat het niets meer is dan dat. Dan kan ik er naar kijken. Dan kijk ik niet meer met mijn persoonlijkheid. Dan kijk ik met mijn zijn. Dan kan ik mijn eigen energieveld zien. En dan weet ik dat alles goed is. 

Bewustzijn zorgt dat ik uit de dualiteit kan stappen. Bewustzijn zorgt dat ik met een ander oog naar de energieën kan kijken. Ik ben bewustzijn.