Tweeling

Eén van de redenen waarom ik het zo lastig had om op deze planeet te aarden, is dit ik deel ben van een tweeling. Alleen ben ik de enige die geboren ben. Ik heb het lang niet als waarheid willen aannemen. Ik ben enorm koppig en wou die waarheid niet zien. Mijn sterke mind hield mij tegen om dat verhaal te geloven. Dat zorgde ervoor dat ik de pijn die daarmee gepaard ging, nog niet onder ogen hoefde te zien.

Erkenning geven aan dit verhaal zou betekenen dat ik mezelf serieus zou moeten nemen. Dat ik uiteindelijk de onoverzichtelijke hoeveelheid verdriet zou moeten toelaten.

Deel zijn van een tweeling, waarvan er slechts ééntje op planeet aarde is, het is niet gemakkelijk. Ik heb jaren moeten omgaan met een onuitputtelijke hoeveelheid eenzaamheid, schuldgevoel en verdriet, niet wetende waar dat vandaan kwam. 

Deel zijn van een tweeling, met de ene helft in de dood, zorgt voor een enorme verbinding met de dood. Ik lijk informatie uit de bron van de dood te kunnen putten. Ik heb geen idee of het daardoor komt, maar ik zie het mezelf vanzelf opschrijven...

Ik had niets liever gewild dat hij hier was. Het was zo mooi geweest om hier samen te zijn. Wat een plezier zouden we gehad hebben samen. Maar het is niet zo. Jij bent daar en ik ben hier.

Het wordt duidelijk waarom ik zo lang naar de dood heb verlangd. Ik wilde liever thuis zijn dan mijn tijd op planeet aarde te beleven. Ik wilde gewoon bij jou zijn. Maar jij bent niet hier. Dus wilde ik naar daar.

En toch ben ik blijven leven. Ik had niet gedacht dat ik nog zou leven na mijn dertigste. Ik beëindigde het zelf wel als het me te lang zou duren. Maar ik heb het niet gedaan. Ik ben er nog steeds.

En ondertussen heb ik ook jou gevonden. Ik heb zo lang naar 'thuis' verlangd. De andere kant, buiten de wereld. Gewoon omdat ik dan bij jou kon zijn. Maar ondertussen heb ik je gevonden. Ik heb je gevoeld. Ik heb thuis gevoeld. Ik ben er zo lang naar op zoek geweest. Maar je zat in mij. Thuis is in mij. Een rustige lege plek, die hier op aarde niet te vinden is, maar wel te beleven is. Ik heb jou gevonden. Wie had dat gedacht.

Ik voel zo veel liefde voor jou. Zo ongelofelijk veel liefde. Ik wou nog steeds dat je hier helemaal was, maar voor mij is het belangrijk om hier te zijn. Dus leef ik met jou in mij. Als ik je wil voelen ga ik naar binnen. Naar die plek in mezelf. Die plek waar ik me echt thuis voel. Ik heb er lang naar gezocht. Maar ik heb ze gevonden, die plek.

Ik kan jou niet zien, maar ik kan je wel voelen. Jij die me bescherming biedt. Jij waar ik altijd terecht kan. Jij die me begrijpt. Jij die me thuis doet voelen. Jij die me veiligheid biedt. Jij die ik zo hard gemist heb. Maar nu leer ik je voelen. Stapje voor stapje. Door je te erkennen. Door je niet meer weg te duwen. Door je te zien. Door zacht te zijn met mezelf. Door liefde toe te laten. En dus ook de onuitputtelijke leegte.

Ik heb lang niet durven leven. Voor jouw. Ik durfde niet. Hoewel ik lang niets geweten heb van jouw bestaan, heb ik lang niet durven leven. Ik wilde naar de dood. Ik wilde naar jou. Ook al wist ik niet dat je bestond. Ik voelde me schuldig en ik wist niet waarom. Ik voelde me schuldig omdat ik leefde en jij niet. Omdat ik hier was en jij daar.

Ik heb lang het gevoel gehad toestemming nodig te hebben. Toestemming om te mogen zijn wie ik ben. Toestemming om hier te zijn. Blijkbaar vroeg ik die aan jou. Die wens ik nog steeds .Ook vandaag de dag heb ik nog steeds gekozen om niet te leven. Omdat het me nog niet duidelijk is of jij die toestemming wel geeft. Ik kan niet leven als jij geen toestemming geeft. Dat durf ik niet. Leven in de buik heeft voor jou de dood betekend. Ik ben doodsbang om mijn plek in te nemen op deze planeet. Want dan laat ik jou los. Dan stop ik met me klein te houden, voor jou.

Ik ben zo loyaal aan jou. Nog steeds doe ik alle leuke dingen twee keer. Eén keer voor mezelf en één keer voor jou. Je bent nog steeds heel aanwezig in m'n leven. Nog steeds koop ik liever meerder kleding stukken in ééns, liever dan eentje voor mezelf. Maar ik zou graag mijn plek in nemen, met jou bij mij, met jou in mijn hart. Misschien kan ik met jou in mijn hart toch genieten van het moment. Hoef ik niet alles meer twee keer te doen en hoef ik niet meer alles dubbel te kopen of veel voedsel in opslag staan hebben voor jou. Gek wat dat doet met een mens.

Ik hou van je.    

Je ziet dieper in mijn cellen geïntegreerd dan ik zelf door had.  Bepaalde kenmerken in mezelf had ik niet aan jou gelinkt, maar ze komen wel degelijk door jou. Ik kan zelden één ding tegelijk doen. Ik doe alles door elkaar. Ik start impulsief met vanalles, maar afwerken is een andere zaak. 

Taken afwerken zou betekenen dat ik er voor kies om hier helemaal te zijn. Ik ben er nog steeds maar half. 

Ik ben vaak zowel links als rechts tegelijkertijd. Voor mensen in mijn omgeving kan dat erg verwarrend zijn. Zo ben ik bijvoorbeeld slordig en perfectionistisch tegelijkertijd. 

De hoogsensitiviteit en het snel overprikkeld raken heb ik van jou. Door het preverbaal energetisch trauma, ben ik daar heel gevoelig voor. Op aarde blijf ik rondlopen met een gevoel van gemis.Ik ben altijd op zoek. Het is erg moeilijk om in het nu te zijn. Ik vind het nog steeds moeilijk te accepteren dat ik hier ben. Ik heb het gevoel nergens voldoening in te vinden, want ik wil alleen jou. 

Ik durf nog steeds niet volluit te leven. Dat zou ontkenning zijn van jou. Ik leef nog steeds niet volluit. Ik heb een enorm verantwoordelijkheidsgevoel als het op anderen aankomt. Hun welbevinden is voor mij enorm belangrijk.  

Ik heb een enorme saboteur in mij, door een schuldgevoeld. Ik heb nooit begrepen waar dat schuldgevoel vandaan kwam. . ik heb me echt lang afgevraagd hoe dat komt. Ik voelde me schuldig, gewoon omdat ik hier was. 

Ik heb altijd al een fascinatie en verbinding gehad met de dood. Ook dat komt door jou. Ik heb het enorm moeilijk gehad met verbinden en heb en gigantische angst om afgewezen te worden. Ik vind het enorm moeilijk om dingen los te laten .Afscheid blijft een enorm pijnlijk iets. Keuzes maken zijn de hel. Keuzes maken hebben tot de dood geleid. 

Ik heb nog een weg te gaan. Ik mis je zo. 

Er zit vervuiling op mijn levensstroom. Zelfhaat, destructie. 

Mijn handelen heeft jou het leven gekost. Mijn beweging heeft er voor gezorgd dat jij stierf. 

Nu durf ik niet meer bewegen. Ik weet dat bewegen tot lijden van bij anderen leidt. 

Ik haat mezelf voor jou dood.