Mijn hoofd

In mijn hoofd is het veilig. In mijn hoofd kan ik verblijven als ik even niet wil voelen. Als het me te intens is, dan is het veiliger om gewoon een beetje in mijn hoofd te zijn. Dan vertoef ik daar een beetje. Als ik daar ben hoef ik niet te voelen. Ik hou het wel een tijdje vol daar. Van zodra mijn lichaam in overdrive gaat, als het te intens wordt, dan ga ik naar mijn hoofd. En dan voel ik bitter weinig. 

Op zo'n momenten ben ik stiekem een beetje blij dat mijn hoofd er is. 

En tegelijkertijd is hij mijn grootste vijand. Hij roept, schreeuwt, maakte me uit, laat me niet met rust. Hij saboteert me buiten proportie. Niemand heeft me ooit meer uitgemaakt dan hij. 

Het is rot om met hem te leven. Heel rot. 

Ik ga er zelf naar toe als het in mijn lichaam te intens wordt. En als ik te lang daar ben, begint hij me uit te maken. 

Ik haat jou soms zo hard. Omdat je me zo uitmaakt. Omdat je zo hard voor me bent. 

En toch maak ik blijkbaar vaak zelf de beslissing om naar jou toe te gaan. 

Ik ga nog vaak naar jou toe. Vaak van zodra ik de leegte voel. De afgescheidenheid. Het gemis. De eenzaamheid. Het gebrek aan vervulling. 

Mijn hoofd vertelt me dat ik niet mag handelen omdat ik dan vervulling uit mijn omgeving haal. MIjn hoofd vertelt me dat geen enkele handeling in het dagelijkse leven vervulling zal brengen. 

Mijn hoofd vertelt me dat niets waardevol is. 

Mijn hoofd is een krachtig ding. Het gaat vaak met me op pad. Het neemt me mee, zonder dat ik het zelf door heb. 

Soms wil ik je vermoorden. Not me. Just you. My head. 

Mijn hoofd vertelt me dat ik alleen maar op mijn innerlijke bron mag rekenen. 

Maar alles is één. Het is toch niet mogelijk om je volledig af te sluiten? Alles is verbonden. 

Mijn hoofd vertelt me dat ik mijn beeldscherm moet afsluiten.

Wat is het denken? In het denken is het energieveld niet meer voelbaar. Denken is echt extreem